Herşey çok normal, herzaman ki gibi görünse de değil bugün. Artık aşina olduğum yüzlere selam vererek, hal hatır sorarak oturmuş, yine bilgisayarım önümde dünyaya bakıyor, dışardan sakin görünüyor olsam da değilim hic; bu yolculuk nefesimi kesiyor, ayaklarım geri gidiyor...
Ve bu ilk defa oluyor, 18 ay içinde olan onca olaya rağmen ilk defa oraya gitmek istemiyorum. Belki de ilk defa zorunlu olarak gitmem gerektiği için, belki gidecek başkası olmadığı ve bu zorunluluğun böyle bir zamana denk gelmesine kızgın olduğum için, belki duvara karşı yazdığım için yada belki de ne yapacağım konusunda ennnn küçük bir fikrim olmadığı için.
Hazırladım güya kendimi olabilecek her türlü sonuca da hiç hazır olmaz bu kadın aslında, hazırsızlık yakalanacak bir boşluk mutlaka bırakır; yapamaz başka türlüsünü... Görmediğinden, bilmediğinden, salaklığından değil, en umutsuz zamanlarda bile içinde mutlaka bir umut barındırdığından.
Yolda sulu sulu başladı ama şimdi adam gibi kar yağıyor dışarda.
Arkamda kar fırtınası bırakarak gidiyorum birazdan; aslında iyi bir zamanda gidiyorum diye geçirirken aklımdan, orada nasıl bir fırtına ile karşılaşacağım acaba diyorum.
Belki de göstermez kendini; istemezse, söylecek sözü, bakacak yüzü yoksa, göstermez kendini...O istemezse hiçbirşey olmaz!
Sen istemediğin sürece de seni kimse üzemez, kıramaz. Git ve gülerek gel olur mu?
YanıtlaSil