Ne şahane bir çocuk, ne şahane bir genç kızdım ben; sadece hislerim ile hareket eder, geçiyorsa gönlümden birşey fazla hesap kitap yapmaz, direk uygulardım. L.buddha vardı o iş için, bilsem de özünde doğru değil yaptığım, mantık tarafımı o üstlenirdi. Şimdi yaptığı gibi sabırla dinler, sabırla anlatır, ümitsizce ikna etmeye çalışırdı ama ben yine bildiğimi okur, kalbimden geçeni yapardım. Hata yapardım ama sevabı da günahı da benimdi işte, sonunda keşke demez, mızmızlanmazdım hiç.
Ne zaman büyüdüm ben Allah aşkına, büyürken hangi dönemde doğruyu, yanlışı ögrendim de diğerleri gibi hayatıma soktum? Niye soktum ? Kim ne yaptı bana?
Şimdi çok içten gelerek, üstelik çoktan yapılmış birşey için, olsun mu olmasın mı diye günlerce düşünür buluyorum kendimi. Fikir soruyorum, her konuşmada niye ise gönül sesimi uzaklaştırıp mantığımı duyuyorum.
Sıkıldım ben büyümekten, yeter bu kadar, büyüdüm yeterince, daha fazlasına gerek yok bence.Kazık da çakmak istediğimden dünyaya, durmak için iyidir bu yaş. Mantık dediğin tuzak. Geliyorsa içten birşey, gönülden yapılıyorsa birşey yapılsın, fazla tartmaya biçmeye gerek yok. Amour söyledi ben dinledim. Sonra açtım ağzımı, hak verdi :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder