ATATÜRK ölmedi,yüreğimde yaşıyor...

8-9 yaşlarındaki bir oğlan çocuğu hastalanıyor ve daha detaylı bir fikir edinebilmesi için, röntgen çekilmesine karar verilip, randevu alınıyor.

Çocuk röntgenin ne olduğunu bilmiyor ya, soruyor ona ne yapacaklarını.

Annesi en basit şekilde, kalbinin fotoğrafını çekeceklerini ve hepberaber ona bakacaklarını söyleyiveriyor.

Çocuk ikna oluyor olmasına da gece bir türlü uyuyamıyor, acayip heyecanlı. Anne oğlanın heyecanını yatıştırmaya, korkacak birşey olmadığına dair onu ikna etmeye çalışırken, bu uykuları kaçıran heyecanın sebebini sormayi da ihmal etmiyor ve o küçük oğlan, bütün naifliği ile ;

"anne çok heyecanlıyım, yarın Atatürk'ü göreceğim" diyor.

Anne şaşkın ve hiçbir bağlantı kuramaz bir şekilde;

"nasıl yani?" diyor

Cevap muhteşem;

"Atatürk kalbimizde yaşıyor ya ! "...

Birkac sene once, bana gercek bir olay olarak anlatilmisti bu hikaye. Yaşanmış mıdır, yaşanmamış mıdır bilemem, ama ben yaşanmış olarak kabul ediyorum ve çok seviyorum.

Burada durup da Türk eğitim sisteminin ne kadar analitik düşünmeden uzak, ezbere dayalı ve dayatmacı olduğunu tartışacak da değilim, bugün değil.

Küçücük bir oğlan çocuğunun duyduğunu olduğu gibi ve doğru olarak algılaması saflığını gördüğüm için bayılıyorum ben bu hikayeye.

Ve evet her ne kadar onun zannettiği gibi olmasa da " Atatürk ölmedi, yüreğimde yaşıyor... "

2 hafta önce bayram dolayısı ile asılan bayraklara karşıyım demiştim, ama fikrimi değiştirdim, değilim karşı.

Kaş yapacakken göz çıkaran, en büyük güçken, küçücük bir olayı kontrol altına almaktan, çok hassas bu konuda çıkabilecek sorunları engellemekten aciz veya dikkatsiz bir hükümet varsa bu ülkede, her köşe başına asılsın bayraklar....