Simdi ben bir kusum, su yukardaki gibi, kucuk ama rengarenk. Dogal ortamimda, yasayabilecegim en guzel yerdeyim, agaclar benim ,ucsuz gokyuzu benim.
Kucuk kanatlarimin beni tasiyabilecegi en uzak yerlere ucuyorum hic durmadan, ozgurce; duruyorum, bakiyorum, aliyorum hosuma gidenleri. Benim gibileri ariyorum her yerde, buluyorum da, daha cok ogreniyorum, daha baska gozlerle bakiyorum herkese, herseye.
En yakin arkadaslarim Martilar, en cok "deniz" i olan sehirleri seviyorum ya, en cok onlarla tanisiyorum. Sonra leylekleri seviyorum, benim gibi sicagi seviyor, dunyayi dolasiyor ve ugur getiriyorlar. En anlasamadigim ise kargalar, kindarlar cunku hic unutmuyorlar, acilarini dindirmek icin acimasiz oluyorlar, korkutuyorlar.
Ucuyorum ozgurce, istesem kondugum her yerde yasarim aslinda ama donup dolasip buraya, evime donuyorum. Burada agaclar daha yesil yada gokyuzu daha mavi degil ama sevdiklerim burada, onlara donuyorum.
Donuyorum ve tipki yukaridaki gibi konup pencerenin disindan bakiyorum iceriye; en kiymetlilerim birbirini yaraliyor en derinden, anlamsizca... En sevdigim beni uzuyor, bencilce...Bir digeri, canimin ici sevgilisini sarsiyor, en beklenmedik sekilde...Isini adam gibi yapmayan biri yuzunden biri uyutuluyor, komaya sokuluyor, sorumsuzca.
Suclu yok, sucsuz yok.
Kanatlarimi acip ucsam, uzaklassam olmaz mi? Ama tipki onun gibi gagam o kadar buyuk ki sokuyorum herseye; duzeltmek, durdurmak istiyorum herseyi. Zaten ben sokmasam, yakalayip biri kanadimdan iceri cekiyor beni; konusuyorum, anlatiyorum, uzuluyorum, uzuyorum ama bir ise yaramiyor. Anlamiyorlar, dinlemiyorlar, kontrol edemiyorlar. Bir sonraki gunun garantisi olmadigini, aciktiklari yaralarin kapanmama ihtimali oldugunu algilayamiyorlar. Uzuluyorlar hem de deli gibi ama bir adim atmayi basaramiyorlar, kabuklarina cekiliyorlar sanki bir faydasi olacakmis gibi.
Ucsam gitsem hersey daha kolay olur biliyorum ama gidemiyorum, icim aciyor gorduklerim karsisinda, ister istemez icine cekiliyorum, uzuluyorum, kiziyorum, elim kolum baglaniyor birsey yapamiyorum ama ucu sonunda yine bana dokunuyor. Sakin durmam, arayi bulmam, cozum yaratmam gerekiyor da bende actiklari yaralari goremiyorlar mi?
Ahh Sara'cim, butun kalbim ve dualarim seninle tatlim. Huznume huzun kattin. Ama biliyorum biraz uyuyacaksin, biraz ruyalar aleminde dolanip, cok degil birkac gun sonra yeniden aramizda olacaksin. Kanatlarimi cirparsam hizli hizli belki actiginda gozlerini, basucunda olabilirim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder